Coca-Cola με παγάκια, τσιγαράκι και θέα την πισίνα του ξενοδοχείου με την θάλασσα για φόντο. Τέλειο σκηνικό για να ξεκινήσω τον απολογισμό μου. Τι να πω πια που να είναι αρκετό; Απλά χρειάζομαι χρόνο. Χρόνο από όλους και από όλα. Να αναθεωρήσω, να ανασυνταχθώ, να μετρήσω πληγές, νίκες και όλα αυτά που με κάνουν άνθρωπο. Ο δικός μου απολογισμός γίνεται πάντα με ένα ταξίδι. Είτε αυτό είναι ταξίδι αστραπή, είτε απλά μια εξόρμηση σε κάτι καινούργιο και ανεξερεύνητο. Είμαι πλάσμα εκ φύσεως αυτόνομο και μοναχικό. Πολλοί είναι αυτοί που με μίσησαν και ήθελαν να με αλλάξουν και άλλοι τόσοι που με αγάπησαν και με δέχθηκαν ακριβώς έτσι όπως είμαι. Το θέμα μου όμως δεν είναι οι άλλοι… το θέμα μου είμαι εγώ. Εγώ που πάω, τι κάνω, πως νιώθω, τι θέλω; Και όλα αυτά έπρεπε να τα ψάξω, να τα βρω και να τα κρατήσω δεμένα με μια υπόσχεση. Μια υπόσχεση σε εμένα αυτή την φορά. Όπως το τραγούδι του Πάριου «το γράμμα» που το έγραψε για εκείνον και όχι για τους άλλους. Αυτή την στιγμή λοιπόν στην πισίνα του ξενοδοχείου «Galaxy» στην Κεφαλονιά γράφω το δικό μου γράμμα που ίσως αποφασίσω να το μοιραστώ και με άλλους αλλά όχι για να μάθουν πόσο τρελή είμαι εγώ αλλά μπας και βρουν ένα κομμάτι τους σ’ εμένα και προσπαθήσουν όπως και εγώ να το κρατήσουν ή να το πετάξουν αναλόγως.
Το ταξίδι αυτό λοιπόν ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς. Αρχικά «άρπαξα» την πρώτη πτήση που βρήκα ελεύθερη και είπα ΦΕΥΓΩ. Ναι… Τόσο μα τόσο απελπισμένη. Εφοδιάστηκα με τα πάντα, με χάρτες, με συμβουλές, με ευχές, με παράπονα, γενικά με όλα όσα συνοδεύει πάντα ένα ταξίδι που αποτελείτε από ένα άτομο. Τι να πεις, ζω σε μια κοινωνία που το να είσαι κατ’ επιλογή μόνος σου αποτελεί την χειρότερη αναρχία. Εδώ χαμογελώ γιατί μου άρεσε από μικρή η «δήθεν» αναρχία. Η πτήση μου έφευγε στις 7:10 το πρωί. Κατάφερα να φτάσω στο αεροδρόμιο στις 6:40. Είχα μια κρίση άγχους και στενοχώριας το βράδυ που δεν με άφηνε να κλείσω μάτι και όταν επιτέλους το έκλεισα δυσκολεύτηκα να το ανοίξω. Μετά από μια μικρή διάλεξη στο αεροδρόμιο για την αργοπορία μου και το τι συνεπάγετε αυτής με έστειλαν στο Gate μου με συνοδεία. Το χάρηκα η αλήθεια… ένιωθα «κάποια» τρομάρα μου. Μην δεις τι γινόταν μέσα μου όταν το αεροπλάνο απογειώθηκε από την Κύπρο. Έκρηξη χαράς, πανδαιμόνιο συναισθημάτων. Ούτε παιδάκι που το παίρνεις στο Jumbo και του λες πάρε ότι μα ότι θες δεν θα έκανε τόση χαρά. Το κακό ήτανε που δεν μπορούσα να εξωτερικεύσω τα συναισθήματα μου γιατί ο ζουρλομανδύας πραγματικά δεν μου πάει. Το κακό δεν άργησε να με βρει αφού μετά από μία ώρα και ενώ ετοιμαζόμασταν να προσγειωθούμε στην Κεφαλονιά τα μάτια μου ήθελαν να βγουν από το αεροπλάνο πριν από μένα. Πόνος τρομερός. Οι αεροσυνοδοί να μου φέρνουν νερό και όλα τα σχετικά. Drama Queen ακόμη μια φορά.
Με αυτά και με εκείνα φτάσαμε επιτέλους στο ξενοδοχείο. Η Receptionist χαμογελαστή, εξυπηρετική, κούκλα από την Σλοβενία και με άπταιστη την Ελληνική. Μου έδωσε το δωμάτιο με τον αριθμό 103. Για μένα ότι αποτελείτε από 3 άστο να πάει… Το χωνεύω. Ξαπλώνω στο διπλό μου κρεβατάκι και κλείνω τα μάτια μου.
Από εκείνη την στιγμή δεν ήθελα να τα ξανακλείσω. Όλα θαυμάσια, μια οπτασία, ένα παραλήρημα. Μην ξανακούσω κανένα να μου πει ότι το να ταξιδεύεις μόνος δεν είναι καλό γιατί δεν ξέρω πως θα αντιδράσω. Σε αυτό το ξενοδοχείο λοιπόν συνάντησα μια φίλη από τα παλιά. Την καλύτερη από τις καλύτερες μου φίλες, ΕΜΕΝΑ. Μια φίλη που είχα χρόνια να δω και να μάθω νέα της, που είχε χρόνια να περπατήσουμε μαζί στους δρόμους και να γελάσουμε με το πιο κουτό πράγμα. Κι όμως. Μαζί αποφασίσαμε ότι θα ήταν καλό να μην βγούμε έξω από το ξενοδοχείο την πρώτη μέρα. Να αράξουμε στους καναπέδες με καφέ, τσιγάρο, κουβεντούλα και βιβλίο. Το ΑΠΟΛΑΥΣΑ. Έβγαλα το άχτι μου. Κανείς δεν μας μιλούσε, κανείς δεν μας κοίταζε, κανείς δεν ενδιαφερόταν αν κλαίγαμε ή αν γελούσαμε με το βιβλίο και το χάλι μας. Αράξαμε, φάγαμε, ήπιαμε και ήταν όλα τόσο μα τόσο υπέροχα. Με αυτό τον τρόπο ξεκουραστήκαμε και ηρεμήσαμε για μια ολόκληρη μέρα.
2η ΜΕΡΑ.
Ξεκινάμε από το πρόγευμα. Λιτότατο, αλλά ποιος χρειάζεται τα πολλά σε ένα τέτοιο ταξίδι; Μας έφτανε που είχε αυγά. Δεν είχαμε κανένα να μας λέει «άντε τρώγε γρήγορα γιατί δεν θα προλάβουμε να δούμε τίποτα», ούτε «μα τι πρόγευμα είναι αυτό εγώ το φτιάχνω καλύτερα». Η απόλυτη ηρεμία. Μας χαμογελούσαν οι Τουρίστες και μας καλημέριζαν. Αυτό είναι ζωή. Όχι «Χριστοπαναγίες» από το πρωί στα φανάρια της Λευκωσίας, ούτε τα μούτρα κανενός στο γραφείο. Και να πεις ότι δεν προσπαθούμε κάθε μέρα να είμαστε μέσα στην τρελή χαρά και να δίνουμε όσο το δυνατό τον καλύτερο εαυτό μας; Έλα όμως που οι άλλοι δεν μας αφήνουν; Έλα που τα προβλήματα τους στο τέλος της ημέρας γίνονται και δικά μας και τα δικά μας δικά τους; Γιατί και εμείς θέλουμε να ξεσπάσουμε κύριος. Όχι μόνο εσύ. Αλλά η πρώτη αναθεώρηση του εαυτού μας έγινε. Τέρμα το κλάμα. Εμείς είμαστε καλά. Ότι και αν γίνει εμείς θα βρούμε τον τρόπο να το ξεπεράσουμε και να πούμε «πάμε για άλλα, για καλύτερα». Έτσι λοιπόν στις 31/09/2010 πήραμε μαζί την πρώτη μας απόφαση.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΑΛΑ ΤΙΠΟΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΑΓΙΚΟ.
Αφού κάναμε μπάνιο, ντυθήκαμε και ετοιμαστήκαμε ξεκινήσαμε για ένα αναγνωριστικό περίπατο γύρω από το ξενοδοχείο. Με την camera μας στο χέρι αποθανατίσαμε την υπέροχη γαλάζια θάλασσα του Ιονίου. Καθίσαμε στα πόδια της και αυτή μας νανούρισε. Μας τραγούδησε και μας ψιθύρισε λόγια τρυφερά, μας είπε παλιές ιστορίες για Βασιλείς, ξενιτεμένους, πειρατές και ναυτικούς. Μας μίλησε για τον πόνο τους, για την χαρά τους, μας περιέγραψε το δάκρυ και την αγάπη τους. Γίναμε ένα με τον φάρο. Ένα φάρο που κρύβει μέσα του εκατομμύρια στιγμές. Εκεί λοιπόν αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε να διαλογιστούμε. Να γίνουμε ένα με το μέσα μας και να επικοινωνήσουμε με ότι κρύβει το άπυρο. Μετά από 5 ώρες που μας φάνηκαν μόλις λίγα λεπτά πήραμε τις αναμνήσεις μας για να τις επεξεργαστούμε στο ξενοδοχείο παρέα με καφέ. Το κάναμε και πήραμε την δεύτερη απόφασή μας.
ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ. Να ακούμε την γη, να ακούμε τον άνεμο, να ακούμε τα ζώα, να ακούμε τους ανθρώπους. Να ακούμε όλα αυτά που αγνοούσαμε ή που νομίζαμε ότι ακούγαμε. Είναι μια εμπειρία. Είναι η δύναμη του να νιώθεις ζωντανός. Ακούς άρα αξίζει και να υπάρχεις.
Κάπου εδώ κάναμε και την μεγάλη βουτιά να δειπνήσουμε μόνες. Έλα όμως που ο θόρυβος μας εκνευρίζει και μας αποσυντονίζει; Έλα που τα κεριά μας φτιάχνουν και μας ανανεώνουν; Καθίσαμε λοιπόν στο λιμανάκι κοντά στο κύμα, παραγγείλαμε την μπυρίτσα και τα μεζεδάκια μας και αρχίσαμε την κουβεντούλα. Αναλύσαμε την μέρα μας, τα υπαρξιακά μας, τα εργασιακά μας και γενικά ανθρωπιστικά θέματα. Αυτό που φοβηθήκαμε και οι δυο μας να αναλύσουμε είναι τα γκομενικά μας. Αφού ποτέ δεν συμφωνήσαμε. Το άκρως αντίθετο μια ζωή. Τσάμπα και ο ψυχολόγος χρόνια τώρα. Τα τελευταία χρόνια δεν συμφωνούμε ποτέ. Χαβαλές λέω εγώ, σοβαρός λέει εκείνη, αλήτης στους δρόμους λέω εγώ δουλευταράς και οικογενειάρχης η άλλη. Άσε. Χρόνια διαμάχης και κανείς δεν κερδίζει. Ακόμη και στοίχημα βάλαμε την άλλη φορά. Ήταν όπως ακριβώς τον ήθελε εκείνη. Όμορφος, κοινωνικός, με την δουλειά του, το σπίτι του, το αυτοκίνητο του, τρυφερός, έξω καρδιά… ΌΛΑ μα ΟΛΑ. Εγώ η φωνή της ελευθερίας. Μα τι να τον κάνω, θα τον πληγώσω, θα τρελαθώ, δεν μου πάει η δέσμευση, δεν νιώθω ερωτευμένη, ΔΕΝ ΤΟΝ ΘΕΛΩΩΩΩ!!! Δεν βρίσκαμε άκρη, μαύρο η μία άσπρο η άλλη. Τελικά πάνω στα ποτάκια και τα μεζεδάκια πήραμε και την άλλη απόφαση.
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΙ ΩΡΑΙΑ!!! Διαφωνείς;;; Σκασίλα μας.
Συνεχίζεται...
