Ξυπνάς ένα πρωί στην ηλικία των 16 και χαρούμενος λες «ΕΡΩΤΕΥΤΙΚΑ»!!! Όλα τέλια. Πεταλούδες στο στομάχι, αμηχανία, το χαμόγελο του τρελού, ντισκομπάλες να σε φωτίζουν και γενικά όλα όσα συνοδεύουν την έναρξη της ενηλικίωσης και τον αποχωρισμό της αθωότητας.
Μετά από κάποια χρονάκια οι πεταλούδες γίνονται νυχτερίδες που σε κατασπαράζουν, η αμηχανία γίνεται εκνευρισμός, το χαμόγελο γίνεται δάκρυ και οι ντισκομπάλες σβήνουν. Χαμένος ακόμα αφού είσαι ανάμεσα στην εφηβεία και στην ενηλικίωση ξεκινάς να κάνεις υποχωρήσεις νομίζοντας ότι όλα είναι ένας εφιάλτης που θα αλλάξει μαγικά όταν εσύ αλλάξεις τον άλλο. Και ο άλλος σκέφτεται τα ίδια με εσένα. Μετά έρχονται και οι τρίτοι για να συμπληρώσουν ένα ήδη υπάρχον όργιο. Ξαφνικά σκέφτεσαι πιο λογικά. Λες δεν «γαμιέται;» ΑΠΟ ΕΔΩ ΠΑΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ…
Όταν πλέον ηρεμήσεις από όλα αυτά ξεκινάς να κάνεις εκκαθάριση. Εκκαθάριση σε όλα χωρίς εκπτώσεις. Ξεκινάς να «γλύφεις» πληγές, να μετράς σωστά και λάθη, να διαλέγεις φίλους, να βάζεις όρια και να φτιάχνεις νέα όνειρα και στόχους. Κάπου ανάμεσα στην προσπάθειά σου να ανακαλύψεις ποιος είσαι τελικά εσύ, οι πεταλούδες επιστρέφουν δριμύτερες. Δεν θα ξανακάνεις τα ίδια λάθη… όχι, έμαθες, δεν πέφτεις με τα μούτρα στο γλυκό, κρατάς κάτι και για σένα. Αφού μυρίσεις και εξερευνήσεις το γλυκό σαν σκύλος πεινασμένος αποφασίζεις να το δοκιμάσεις. Όπως και τα ψάρια όμως δεν έχεις εγκέφαλο για να σκεφτείς και ξεχνάς αν έφαγες και συνεχίζεις να τρως μέχρι να σκάσεις. Έλα όμως που δεν σκας γρήγορα; Αργά και βασανιστικά εθίζεσαι και εκεί που εθίζεσαι κάτι γίνεται και ο άλλος την κάνει…
Και ξανά από την αρχή να κάνεις εκκαθάριση και εκπτώσεις. Έλα όμως που την δεύτερη φορά δεν βρίσκεις εύκολα την δύναμη να πεις ΑΠΟ ΕΔΩ ΠΑΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ; Γιατί την δεύτερη φορά υποτίθεται ότι εσύ άφησες τις πεταλούδες να πετάνε και την ντισκομπάλα να γυρνά γιατί τάχα μου ήσουνα παθόν άρα και μαθών. Κάπου εδώ λοιπόν τα βάζεις με τον εαυτό σου. Μετράς πιο πολύ τα λάθη τα δικά σου παρά του άλλου. Κάπου εδώ φοβάσαι την κρίση σου και κλειδώνεις τις πεταλούδες στο κλουβί και για να είσαι σίγουρος ότι δεν θα ξαναπετάξουν πετάς και το κλειδί. Λάθος ή σωστό το έκανες.
Η ζωή ως γνωστόν δεν περιμένει κανέναν. Προχωρά και κατά συνέπεια πρέπει και εσύ να προχωρήσεις, άρα ξεκινάς να αγαπάς τον εαυτό σου και να τον κάνεις καλύτερο και πιο υποφερτό για σένα αφού στην τελική εσύ ζεις μαζί του. Αφού κάνεις καινούργιους φίλους για να ξεχάσεις το παρελθόν και αφού αφοσιώνεσαι στην καριέρα και στα όνειρά σου και μην έχοντας και τίποτα άλλο να κάνεις ξεκινάς να παρατηρείς. Παρατηρείς τα πάντα και μάλιστα με λεπτομέρειες. Στην αρχή βλέπεις τα ζευγαράκια και νιώθεις «μαλάκας» γιατί τους ζηλεύεις. Δεν το λες όμως… ο εγωισμός σου δεν σε αφήνει. Με τα χρόνια όμως και με πιο έμπειρο μάτι προσέχεις πιο πολλά πράγματα. Ακούς τους καβγάδες τους, τις σκηνές ζήλιας, τους χωρισμούς τους, τα νεύρα τους, την έλλειψη της προσωπικότητάς τους και όταν πλέον πας στο σπίτι σου φτάνεις στο σημείο να λες «τι να ζηλέψω μωρέ; ευτυχώς που είμαι μόνος μου».
Μετά από άλλα τόσα χρόνια και πιο ώριμος από ποτέ έρχεται η μισημένη στιγμή που καταταράζεσαι τον εαυτό σου που αφέθηκες να τα μελετήσεις όλα αυτά γιατί πλέον ανακάλυψες ότι είσαι ΚΕΝΟΣ. Μάλιστα κενός. Δεν νιώθεις χαρά, ούτε λύπη, δεν εκνευρίζεσαι αλλά ούτε νιαουρίζεις στην αγκαλιά του άλλου, δεν μοιράζεσαι στιγμές, ούτε όνειρα, ούτε στόχους ούτε προσδοκίες. Απλά σταμάτησες να υπάρχεις. Έφτασες στο άλλο άκρος που ονομάζεται «απάθεια». Ποιος ψυχολόγος να σε σώσει τώρα; Σε ποιον άλλο να ρίξεις το φταίξιμο που είναι όλο δικό σου;
Λες πρέπει να το αλλάξω. Αλλά πως! Ποιος ξέρει τον τρόπο που θα σε κάνει να νιώσεις καλά; Ποιος θα σου φέρει το κλειδί να αφήσεις τις πεταλούδες ελεύθερες να πετάξουν ξανά όταν αυτές θέλουν; Ποιος τρελός θα σου δανείσει το χαμόγελό του και ποιος θα πληρώσει το ρεύμα της καρδιάς σου για να αρχίσουν και πάλι οι ντισκομπάλες το ξέφρενο πανηγύρι τους;
ΕΣΥ, ΕΓΩ, ΕΜΕΙΣ και όλα τα ξωτικά…
ΔΕΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ γιατί φόρεσα ζουρλομανδύα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου