It's Christmas Time??????????? Are you sure??????

Έχει κάτι μήνες να γράψω…

Και έχω τόσα πολλά!!!

Είναι Χριστούγεννα και τίποτα δεν τα θυμίζει.  Ακόμη και η βόλτα που κάνω καθημερινά στους στολισμένους δρόμους της Λευκωσίας δεν μου αλλάζουν την διάθεση.  Όσες φορές και να τραγουδήσω χριστουγεννιάτικα τραγούδια, όσες κάρτες και να έχω γράψει, όσα δέντρα και να στόλισα με συνοδεία παιδιών για να κλέψω λίγο από τον ενθουσιασμό τους πάλι δεν τα κατάφερα.  Φταίει αυτός ο άτιμος ο καιρός που με κάνει να νιώθω ότι βρίσκομαι στην Αυστραλία και όχι στην Κύπρο. 

Σε όλη σχεδόν την Ευρώπη χιονίζει, κάνει κρύο και εγώ ψήνομαι καθημερινά.  Μπορεί να είμαι το μόνο άτομο που μισεί το καλοκαίρι.  Δεν αντέχω τον ήλιο, δεν μου αρέσει η θάλασσα (εκτός και αν είναι απόγευμα ή βράδυ και όχι για να μπω μέσα να κολυμπήσω αλλά για να καθίσω έξω και να απολαύσω το τραγούδι της).  Η ψυχολογία μου το καλοκαίρι είναι χάλια και όλα αυτά τα χρόνια έλεγα «τρεις μήνες είναι θα περάσουν» τώρα κοντεύουν να γίνουν δώδεκα και εγώ κρατιέμαι πολύ για να μην αφήσω τον εαυτό μου να ξεσπάσει.

Έκλεισα λοιπόν το εισιτήριο για Βαρκελώνη.  Εκεί χιονίζει, τα ωραιότερα γενέθλια που θα μπορούσα να φανταστώ… θα απουσιάζει όμως η ζεστή αγκαλιά ενός άντρα τα βράδια αλλά δεν βαριέσαι;  Κάτι θα σκεφτώ, μπορεί καμιά θερμοφόρα… αυτή πάντα βοηθά.        

Ένα άλλο θέμα που με ταλαιπωρεί είναι η «ηλιθιότητά» μου.  Μάλιστα είμαι τόσο μα τόσο ηλίθια… και για να καταλάβεις και εσύ για τι πράγμα μιλάω θα σου πω τι έγινε.

Πριν σχεδόν ένα χρόνο, τα έπινα σε ένα όμορφο, μικρό μπαράκι της Λευκωσίας με κάτι φίλους.  Αυτό το βράδυ λοιπόν βγήκα έξω να τα πιω γιατί δεν ήμουνα και στα καλύτερα μου.   Ο σερβιτόρος εκεί (κούκλος) δεν σταμάτησε να έρχεται στο τραπέζι μας για τις επιθυμίες μου

-          Θέλετε κάτι να πιείτε;

-          Ναι, ότι πιο δυνατό σε cocktail. Αποφάσισε εσύ.

-          Μα δεν ξέρω τα γούστα σας (ήταν σπόντα; Δεν νομίζω)

-          Να κάνουμε μια συμφωνία τότε… φέρε εσύ αυτό που νομίζεις, εγώ θα δοκιμάσω, αν δεν μου αρέσει θα το πληρώσω και θα μου φέρεις ένα άλλο μέχρι να βρούμε αυτό που μου αρέσει.  Τι λες;

-          ….. (κάπου εδώ έμεινε και με έβλεπε… νομίζω φοβήθηκε.

-          Τι λες;

-          Μάλιστα.

Τελικά ήρθε μετά από λίγη ώρα με ένα «Long Island» Περιέχει νομίζω πέντε άσπρα ποτά και Coca-Cola.  Ένας φίλος μου γέλασε, γιατί λέει όταν το δοκίμασε αυτός κάποτε στο δεύτερο δεν έπαιρνε τα πόδια του.  Ωραία σκέφτηκα και εγώ και ήπια το πρώτο.  Περιττό να σας πω ότι ξετρελάθηκα, μου άρεσε πάρα πολύ.  Αποτέλεσμα στα πολλά πήγαινε έλα του Αντώνη (ρώτησα σε κάποια στιγμή το όνομά του), ήταν να ζητήσω σπίρτα γιατί ήμουν η μόνη που κάπνιζε και ο αναπτήρας μου δεν άναβε.  Μου έφερε ο Αντώνης τα σπίρτα αλλά ήρθε και ένα άλλο παιδί στην παρέα ο οποίος τελικά κρατούσε αναπτήρα και έτσι άφησα τα σπίρτα στο τραπέζι. 

Αφού λοιπόν στο τέταρτο ποτό δεν μέθυσα, δεν ένιωθα καν να ζαλίζομαι πληρώσαμε και φύγαμε.  Πήρα όμως εγώ τα σπίρτα και τα έβαλα στο αυτοκίνητο.  Φανατική καπνίστρια λέω δεν ξέρεις μπορεί να χρειαστούν.  Και χρειάστηκαν χθες το απόγευμα που δεν είχα αναπτήρα στο αυτοκίνητο.  Και όταν τα άνοιξα βρήκα μέσα ένα χαρτάκι.  Λέω αμάν πια μαζί μου… μέχρι και στα σπίρτα βάζω σημειώσεις πια;  Το χαρτάκι λοιπόν έγραφε:

«Εκέρδισες!!!! Μια αγκαλιά (των 3^ων λεπτών) από τον Αντώνη τον γαλανομάτη»

Δεν θυμόμουνα τα πιο πάνω γεγονότα αλλά μόλις είδα στα σπίρτα ότι ήταν από το μπαράκι αυτό πήρα μια φίλη που είναι σαν τον Αντι-Χρίστο (τα θυμάται όλα και με λεπτομέρειες) και μου ανέφερε όλα τα πιο πάνω. 

Και μάλιστα παραμιλούσα τον Αντώνη για καμιά βδομάδα μετά λέγοντας τι ωραίο παιδί ήταν και γιατί δεν πάμε εκεί ξανά.  

Τώρα τι κάνω;   Θέλω την αγκαλιά των 3^ων λεπτών.  Μου το υποσχέθηκε…  :P