Letters to GOD!!!

Γράμμα στο Θεό.
Ποιο από όλους; Όλους!!!
Σήμερα κατάφερα να δω μετά από την συμβολή διαφόρων κουτιών από χαρτομάντιλα την ιστορία του Tyler, ενός παιδιού που είχε καρκίνο και ήταν μόλις 10 ετών. (Ταινία «Letter to God»).
Δεν βρήκα το κουράγιο να ψάξω στο διαδίκτυο για να δω αν αυτή η ιστορία είναι αληθινή. Αυτό που ξέρω στα σίγουρα όμως είναι πως εκεί έξω υπάρχουν χιλιάδες παιδιά και έφηβοι που αγωνίζονται καθημερινά να ζήσουν ακόμη μια μέρα, ακόμη μια στιγμή χαράς και λύπης σε ένα.
Αυτό που με συγκίνησε πιο πολύ από όλα, ήταν το κουράγιο του Tyler στο να στηρίζει πιο πολύ εκείνος τους γύρω του από ότι αυτοί εκείνον. Με το να γράφει καθημερινά γράμματα στο Θεό κατάφερε να δώσει κουράγιο σε όλους αυτούς τους ανθρώπους να ζήσουν μετά που αυτός δεν θα ήταν πλέον ανάμεσά τους.
Μακάρι να μπορούσαμε όλοι να δώσουμε αυτή τη δύναμη στους γύρω μας. Εμείς που τα έχουμε όλα, τα αυτοκίνητα, τα ταξίδια, τα λεφτά, την δουλειά, τα χέρια, τα πόδια μας, τους φίλους μας το εξασφαλισμένο μας αύριο…
Δεν είναι ανάγκη να πιστεύεις σε κάποιον Θεό, δεν είναι ανάγκη να του δόσεις όνομα, φτάνει να πιστεύεις στην δύναμη της θέλησης. Στη δύναμη που σε κάνει να περπατάς, να νιώθεις, να προχωράς, να πέφτεις, να σηκώνεσαι, να χαμογελάς. Στην δύναμη που σε κάνει να ζεις.
Μήπως είναι καιρός να αρχίσουμε όλοι να βλέπουμε πιο πέρα από την εγωιστική μας ζωή; Μήπως είναι καιρός να αρχίσουμε να κάνουμε όλοι ένα βήμα στο να βοηθούμε τους ανθρώπους που βρίσκουμε στο δρόμο μας και όχι απλά να λυπόμαστε για μόνο 10 λεπτά; Να αρχίσουμε πραγματικά να ακούμε αυτά τα παιδιά; Να βλέπουμε στα μάτια τους την αγάπη και την ανάγκη για κάτι αληθινό και ζωντανό;
Μήπως είναι απλά καιρός να αρχίσουμε να γινόμαστε επιτέλους ΑΝΘΡΩΠΟΙ;;;;;;
Μήπως είναι καιρός να αρχίσω να μην τα γράφω απλά όλα αυτά αλλά να τα κάνω πράξη;
Σήκω και εσύ μαζί μου… πάμε!!!

Είμαι Ερωτευμένηηηηηηηηηηηηηηηη

Κυριακή…

Θα έπρεπε να είναι μια από τις αγαπημένες μέρες της εβδομάδας…

Δεν είναι όμως!!! Πάλι δουλεύω!!!  Όπως πάντα εξάλλου… Δεν ξέρω από πότε έχει να μην δουλεύω 7 μέρες τις εβδομάδας.

Αυτό όμως που σίγουρα ξέρω είναι ότι τον τελευταίο καιρό έχω γίνει πιο παρανοϊκή από ποτέ.  Είμαι ερωτευμένη… δεν το έχω πει σε κανέναν αυτό, πιθανόν το λέω τώρα γιατί δεν με διαβάζει κανείς εκτός από την «Πασχαλίτσα» η οποία όμως έχει συμβόλαιο μαζί μου να διαβάζει αυτά που γράφω αλλά να μην μιλά. J

Είναι πολύ ωραίο να είσαι ερωτευμένος, δεν νιώθω πεταλούδες στο στομάχι, ούτε αναστενάζω σαν ξελιγωμένη… νιώθω όμως υπέροχα… ακόμα και ο ήλιος δεν με ενοχλεί τόσο πολύ πια… ούτε με ενοχλεί πια το βράδυ που κάθομαι μόνη στην βεράντα κοιτάζοντας τα αστέρια παρέα με την «Sweaty» (η σκυλίτσα μου).  Τώρα πια έχω κάποιον στο μυαλό μου, κάποιον που δεν γνωρίζω, έτυχε να τον δω τυχαία μια μέρα αλλά τότε δεν ήξερα ότι θα ήταν ο άντρας που θα κατάφερνε να μην βγει από το μυαλό μου.  Διάβασα γι’ αυτόν, έμαθα τις σκέψεις του… μπορούσα σχεδόν να ακούσω μέσα από αυτά που έγραφε τους κτύπους της καρδιάς του.   Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα να διαβάζεις τις σκέψεις κάποιου… να μπορείς μέσα από όλα αυτά που γράφει να δεις την αλήθεια που κρύβει μέσα του.  Μάθαμε να κρίνουμε εξωτερικά τους άλλους.  Να αγοράζουμε ένα προϊόν που μας πλασάρουν με τόση δεξιοτεχνία τα καταστήματα και οι διαφημίσεις.  Αυτός όμως έιναι πραγματικός…

Είναι εκεί έξω, αναπνέει, υπάρχει και είμαι σίγουρη ότι χαμογελά.  Δεν σου έχει τύχει ποτέ να χαμογελάς όταν τίποτα δεν συμβαίνει;  Απλά χαμογελάς και διερωτάσαι τι σε έκανε να χαμογελάσεις αφού κανείς δεν είναι κοντά σου, αφού δεν θυμήθηκες τίποτα αξιόλογο για να χαμογελάσεις;  Έχω μια παιδική φιλοσοφία, όταν σκέφτεσαι κάποιον με αγάπη… όταν θες το καλό κάποιου και απλά χαμογελάσεις τότε αυτό το χαμόγελο με έναν μαγικό τρόπο στέλνετε κοντά του… Ήταν ο τρόπος μου για να εξηγώ αφύσικα πράγματα!!!

Δεν σε αφορά το ξέρω… αλλά είμαι ερωτευμένη… και μάλιστα με κάποιον που σχεδόν δεν έχω δει ποτέ!!!

Πάω δουλειά!!!

Σε ένα κόσμο σαν του Harry Potter

Είναι στιγμές που πραγματικά εύχομαι τα βιβλία του Harry Potter που με τόση τέχνη έγραψε η Rolling να μην ανήκαν στην σφαίρα της φαντασίας αλλά στην σφαίρα του υπαρκτού.



Θα ήθελα να μπορούσα να καταβροχθίζω τις παστίλιες «γέλιου» που έφτιαχναν ο Τζώρτζ και ο Φρέντ, να μπορούσα να έχω στην κατοχή μου τον ορό «Φελίξ Φελίσε» που θα μου έδινε τύχη, να μπορούσα να κρατήσω έστω και μόνο για μια φορά το ραβδί από Κουφοξυλία το οποίο χάριζε απεριόριστη δύναμη, να μπορούσα να πετάξω με την σκούπα «Αστραπή 2000» στους ουρανούς ένα βράδυ με πανσέληνο. Θα ήθελα να μπορούσα να τα έχω, να μπορούσα να με αλλάξω και να αλλάξω και τον κόσμο γύρω μου.



Ναι, όπως κατάλαβες λατρεύω τον φανταστικό κόσμο του Harry Potter γιατί είναι μεν φανταστικός αλλά σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι μπορείς να αλλάξεις τα πάντα φτάνει να το θέλεις. Ο δικός μας κόσμος έχει διαγράψει από τον εγκέφαλο μας ακόμα και αυτή την ψευδαίσθηση.



Θέλω να αλλάξω τόσα πολλά σε αυτό τον κόσμο που ζω. Δεν θέλω να βλέπω άλλα παιδάκια να πεθαίνουν από πείνα, δεν θέλω να βλέπω άλλες γυναίκες να βιάζονται ψυχικά και σωματικά, δεν θέλω άλλους πολέμους, δεν θέλω να βλέπω άλλο τον πλανήτη να καταστρέφεται. Θέλω να μπορώ να αναπνέω σε έναν κόσμο καλοσύνης, αγάπης, χαράς, εκτίμησης και προσφοράς.



Ζητώ πολλά… το ξέρω!!!



Αυτό όμως που με σκοτώνει πιο πολύ είναι που δεν αφήνομαι να κάνω κάτι γι’ αυτό. Κρύβομαι σαν φοβισμένο παιδάκι πίσω από τους «μεγάλους». Φοβάμαι τους ανθρώπους που θα με κρίνουν, τους ανθρώπους που θα μου καρφιτσώσουν στο κούτελο την λέξη «τρελή».



Και εδώ θυμάμαι εκείνο το όμορφο τραγουδάκι που άκουσα για πρώτη φορά στο Νηπιαγωγείο:



«Αν όλα τα παιδιά της γης,


πιαναν γερά τα χέρια,


κορίτσια, αγόρια στην γραμμή


και στήνανε χορό.


Ο ήλιος θα γινότανε πολύ - πολύ


μεγάλος και ολόκληρη τη γη μας


θα αγκάλιαζε θαρρώ.






Αν όλα τα παιδιά της γης


φώναζαν τους μεγάλους


και αφήναν τα γραφεία τους


και έμπαιναν στον χορό


ο κύκλος θα γινότανε ακόμα


πιο μεγάλος και δυο φορές


την γη μας θα αγκάλιαζε θαρρώ»



Μην το πεις… έχω ήδη το χαρτάκι καρφιτσωμένο στο κούτελο… το ξέρω δεν είναι ανάγκη να μου το θυμίζεις…

Καλώς σας βρήκα!!!

Φοίνιξ – Φοίνικας (από το «φοινός» = πορφυρός, βαθυκόκκινος), το μυθολογικό πουλί που ξαναγεννιέται από τις στάχτες του.
Ο Ηρόδοτος αναφέρεται ειδικά στην μοναδική ικανότητα του Φοίνικα, όταν πλέον φτάνει σε μια ηλικία, να αναγεννιέται από τις στάχτες του, οι οποίες προέρχονται από την ίδια του τη φωτιά. Κατέχει εξαιρετικές δυνάμεις εκτός από την μοναδική του ικανότητα να είναι αθάνατος. Σύμφωνα επίσης με πολλές παραδόσεις λίγο πριν τυλιχθεί στις ίδιες του τις ιερές φλόγες ξεκινά να τραγουδάει και κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στο άκουσμα του.
Ποιος από εμάς δεν έχει ξαναγεννηθεί μετά από ένα μεγάλο σοκ; Ποιος από εμάς δεν έχει βάλει κάποτε φωτιά στο παρελθόν για να φτιάξει ένα πιο αξιοπρεπές ίσως παρών και μέλλον; Έτσι και εγώ, συχνά πυκνά αυτό κάνω. Αναγεννιέμαι από τις στάχτες μου. Ευχή μου να μπορώ να το κάνω πάντα αυτό γιατί είναι ένα από τα πιο ευχάριστα και υπέροχα αισθήματα.
Καλώς σας βρήκα.
Φοίνικας