ΚΥΠΡΟΣ - ΧΩΡΑ ΒΑΡΒΑΡΩΝ

Πάνε μέρες τώρα που προσπαθώ να χαλαρώσω και να σκεφτώ αλλά όλες μου οι προσπάθειες είναι μάταιες. Δεν αντέχω άλλο σε αυτή τη «Βάρβαρη» χώρα… θέλω να δραπετεύσω… θέλω να διακτινιστώ σε κάτι καλύτερο σε κάτι πιο όμορφο… Θα ήθελα να βρισκόμουνα στο Θιβέτ, στην ηρεμία… να μάθω να διαλογίζομαι, να σέβομαι κάθε ζωντανό οργανισμό, να τρώω διάφορα φυτά και ρίζες και όχι να σουβλίζω αρνιά και να ψήνω γαλοπούλες… Θέλω επιτέλους να εναρμονιστώ με το σύμπαν, να μάθω να εκτιμώ τα μικρά και όχι να ονειρεύομαι παλάτια… κουράστηκα να ακούω ανθρώπους να μιλούν για χρήμα, να κουτσομπολεύουν τις πράξεις των άλλων χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα των αποτελεσμάτων των δικών τους πράξεων… κουράστηκα να μαθαίνω τα κουτσομπολιά πίσω από την πλάτη μου από διάφορους αργόσχολους που δεν έχουν ζωή και ασχολούνται με αυτές των άλλων. Θέλω να μην ακούω πια για την τσάντα που αγόρασε η τάδε και τα παπούτσια της άλλης, δεν θέλω να ξανακούσω «μα πως ντύθηκες έτσι, έχουμε Χριστουγεννιάτικο πάρτι σήμερα και εσύ είσαι λες και μόλις ήρθες από τους αγρούς». Ναι ρε μόλις ήρθα από τους αγρούς, αλλά ήρθα «μοσχομυρισμένη» και ντυμένη, σκέφτηκες να ερχόμουνα γυμνή;;;;;; Τι λες; Θα σε σόκαρε περισσότερο;

Πότε θα καταλάβεις επιτέλους ότι δεν με ενδιαφέρει αν ο Elton John απέκτησε παιδάκι; Γιατί το κατακρίνεις; Επειδή είναι ομοφυλόφιλος; Αυτό συνεπάγεται ότι δεν είναι άνθρωπος, ότι δεν έχει αισθήματα, ότι δεν ξέρει να αγαπά, ότι δεν ξέρει να προσφέρει; Και εσύ κυρά μου που γεννήθηκες στην Κάτω-Ακουρδάλια της Πάφου και νομίζεις ότι είσαι η καλύτερη μάνα στον κόσμο μπορείς να μου πεις ότι είχες ιδέα από την αρχή πώς να μεγαλώσεις τα παιδιά σου; Εσύ δεν έκανες λάθη; Πεθαίνουν κάθε μέρα σε αυτό τον γαμημένο πλανήτη χιλιάδες παιδάκια από πείνα, έδωσες ποτέ σου χρήματα για να εμβολιαστούν αυτά τα παιδιά; Προσπάθησες μια φορά στην ζωή σου να φύγεις από το χωριό σου και αντί να κάνεις διακοπές στο Παρίσι να πας στην Αφρική να δεις πως ζει ο κόσμος; Χιλιάδες παιδιά κακοποιούνται καθημερινά από τους γονείς τους και από τα ορφανοτροφεία που τα έριξαν κάποιοι ανεγκέφαλοι, έκανες κάτι γι’ αυτά τα παιδιά; Μεγάλωσες τα παιδιά σου σωστά; Και μου απαντά «ΜΑΛΙΣΤΑ, τους έδωσα αξίες»!!!! Οι αξίες κυρά μου δεν είναι η τσάντα D&G που αγόρασε η κόρη σου για να βγουν τα μάτια της κολλητής της έξω, ούτε αν έχει παντρευτεί το «χρυσορυχείο». Αξίες είναι να τους μάθεις να αγαπούν, να λεν ευχαριστώ, να μοιράζονται, να συμπονούν τους γύρω τους, να εκτιμούν κάθε μέρα αυτό που τους προσφέρεται….

ΣΑΣ ΒΑΡΕΘΗΚΑ….. ΜΕ ΚΟΥΡΑΣΑΤΕ…. ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ

Γιατί σε αυτή την χώρα δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε τον ψυχικό κόσμο του άλλου; Γιατί δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με τις καλές τους πράξεις; Γιατί δεν μετράμε τους «ανθρώπους» με την αγάπη που προσφέρουν απλόχερα και όχι με το τι φόρεσαν και πως κάθισαν; GET A LIFEEEEEEEEEEEE

Είναι στιγμές που νιώθω πως η ζωή μου δεν έχει νόημα, τα έχω όλα και όμως δεν έχω τίποτα. Δεν είναι δυνατόν να είμαι περιτριγυρισμένη από «φίλους», (που υποτίθεται ότι εγώ τους διάλεξα, ΤΡΟΜΑΡΑ μου) και να νιώθω ότι δεν έχω τίποτα κοινό μαζί τους… δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται, είναι λες και κάποιος απήγαγε τον εαυτό μου και έμεινε πίσω ένα κομμάτι απλά για να μου θυμίζει ότι κάποτε υπήρξα σε αυτό το σώμα. Θέλω να ασχοληθώ με κάτι που θα γεμίσει την καρδιά μου, που θα φέρει το χαμόγελο στα χείλη μου, αυτό το χαμόγελο της ικανοποίησης, της αγάπης, του σεβασμού…. Αισθήματα που δεν υπάρχουν πια… αισθήματα που χάθηκαν, που έμειναν κρυμμένα σε ένα σπήλαιο…. Ποιο Χριστό, πια Παναγιά μου λέτε; Είμαστε όλοι για κλάματα…

Δεν ξέρω αν θα επιστρέψω από Ισπανία, αλλά αν επιστρέψω σίγουρα θα ξαναφύγω, και αυτή την φορά μόνιμα… να ξαναρχίσω από την αρχή, κάτι καινούργιο, κάτι με ουσία, κάτι πραγματικά όμορφο…. Θέλω να βρω εκείνο το κομμάτι της ψυχής μου που μόνη μου άφη0α να χαθεί… εγώ η ίδια το λεηλάτησα ….

ΕΙΜΑΙ ΚΤΗΝΟΣ… ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ

Αχχχχχχχχχχχχχχχ ΤΖΑΙ Βαχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ

Well φίλοι μου αγαπημένοι και μη που θα διαβάσετε αυτό το post,

Η φίλη σας από εδώ (εγώ) μετά από 5 ατελείωτα χρόνια κατάρας επιτέλους ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΕ…  και όταν λέω ερωτεύτηκε εννοώ το…

Το τελευταίο δεκαπενθήμερο άκουγα καθημερινά το πιο πάνω τραγούδι (δεν έχω ιδέα αν υπάρχει Θεός, πάντως σίγουρα κάποιος (πιθανόν ανώμαλος) ΑΚΟΥΣΕ) επιτέλους έχω ξανά το ηλίθιο βλέμμα του ερωτευμένου, το χαμόγελο της αγελάδας, δεν θεωρώ πλέον περιττό βάρος το κινητό μου, επιτέλους άρχισα να γουστάρω το να μην κοιμάμαι και άλλα πολλά επακόλουθα του να ερωτευτείς και να χάσεις τον «ππούσουλα».

Πριν λίγες μέρες λοιπόν έγινε κάτι αναπάντεχο που τσίνα που λαλείς «οι λαομόν» όπως τον Invictus. Ένιωσα την καρδούλα μου επιτέλους να χτυπά σε άλλο ρυθμό…

Δεν θα πω πως έγινε, τι έγινε και γιατί… είναι περιττές λεπτομέρειες… σημασία έχει ότι ο «Φοίνικας» επιτέλους αναδύθηκε από τις στάχτες του.

Απόψε αποφάσισα ως καλή αναλύτρια, τόσα γαμημένα χρόνια, να αναλύσω λίγο τα υπέρ και τα κατά.  Έχουμε και λέμε:

Υπέρ:

1.    Δεν με ενδιαφέρει πλέον η κίνηση στους δρόμους (έχω μηνύματα και μηνύματα να διαβάζω και να αναστενάζω)

2.    Δεν με αφορά το «κατινιό» πίσω  από την πλάτη μου στην δουλειά επειδή έπιασα προαγωγή και κάποιες, ας μου επιτραπεί η έκφραση «αγάμητες» , το είδαν κάπως

3.    Σταμάτησα να τα βλέπω όλα αρνητικά και σοβαρά και έγινα πάλι 16 χρονών (όπως και η ηλικία μου εξάλλου)

4.    Έχω κάποιον να ενδιαφέρεται να μου στείλει ένα μήνυμα το πρωί, το μεσημέρι και το βράδυ

5.    Έχω μια αγκαλιά να χουζουρέψω μέσα τα κρύα και μη βράδια

6.    Έχω επιτέλους έναν άνθρωπο να αναλύσω, να ανακαλύψω, να καλομάθω, να περιποιηθώ

7.    Επιτέλους νιώθω ξανά γυναίκα (πήγα για ψώνια σήμερα)

8.    Επιτέλους είδαν χαρά τα σκέλια μου (και μην με κρίνεις για να μην κριθείς)

9.    Πολλά άλλα που το μυαλό μου πιθανόν φοβάται να σκεφτεί (έμαθε στην αρνητικότητα είπαμε)

Κατά:

1.    Σταμάτησα να βρίζω στους δρόμους το πρωί άρα εκτόνωση καμία

2.    Σταμάτησα να σπάζω τα νεύρα των ως άνω «αγάμητων» γιατί δεν με ενδιαφέρουν (πάλι δεν εκτονώνομαι)

3.    Μπορεί αυτή η σχέση να είναι «μούφα» και να βρεθώ αύριο να κλαίω την μοίρα μου πάλε.

4.    Είμαι σίγουρη ότι έχει και άλλα, αλλά πάλι δεν μπορώ να σκεφτώ… ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΑΡΝΗΤΙΚΟ σταμάτησα να σκέφτομαι.

Με 8 Υπέρ και 4 Κατά νομίζω ότι ο λεγάμενος (Ρεμάλι) κερδίζει με διαφορά σε αυτό το debate…

Αχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ αν με «διαβάζει» ο ανώμαλος που άκουγε και το τραγούδι μου πριν κάποιες μέρες ας μην μου το χαλάσει και ας με αφήσει στην τρέλα μου… ΑΡΕΣΚΩ ΜΟΥ ΕΤΣΙ…!!!

ΦΙΛΑΚΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΟΙΝΙΤΖΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

    

It's Christmas Time??????????? Are you sure??????

Έχει κάτι μήνες να γράψω…

Και έχω τόσα πολλά!!!

Είναι Χριστούγεννα και τίποτα δεν τα θυμίζει.  Ακόμη και η βόλτα που κάνω καθημερινά στους στολισμένους δρόμους της Λευκωσίας δεν μου αλλάζουν την διάθεση.  Όσες φορές και να τραγουδήσω χριστουγεννιάτικα τραγούδια, όσες κάρτες και να έχω γράψει, όσα δέντρα και να στόλισα με συνοδεία παιδιών για να κλέψω λίγο από τον ενθουσιασμό τους πάλι δεν τα κατάφερα.  Φταίει αυτός ο άτιμος ο καιρός που με κάνει να νιώθω ότι βρίσκομαι στην Αυστραλία και όχι στην Κύπρο. 

Σε όλη σχεδόν την Ευρώπη χιονίζει, κάνει κρύο και εγώ ψήνομαι καθημερινά.  Μπορεί να είμαι το μόνο άτομο που μισεί το καλοκαίρι.  Δεν αντέχω τον ήλιο, δεν μου αρέσει η θάλασσα (εκτός και αν είναι απόγευμα ή βράδυ και όχι για να μπω μέσα να κολυμπήσω αλλά για να καθίσω έξω και να απολαύσω το τραγούδι της).  Η ψυχολογία μου το καλοκαίρι είναι χάλια και όλα αυτά τα χρόνια έλεγα «τρεις μήνες είναι θα περάσουν» τώρα κοντεύουν να γίνουν δώδεκα και εγώ κρατιέμαι πολύ για να μην αφήσω τον εαυτό μου να ξεσπάσει.

Έκλεισα λοιπόν το εισιτήριο για Βαρκελώνη.  Εκεί χιονίζει, τα ωραιότερα γενέθλια που θα μπορούσα να φανταστώ… θα απουσιάζει όμως η ζεστή αγκαλιά ενός άντρα τα βράδια αλλά δεν βαριέσαι;  Κάτι θα σκεφτώ, μπορεί καμιά θερμοφόρα… αυτή πάντα βοηθά.        

Ένα άλλο θέμα που με ταλαιπωρεί είναι η «ηλιθιότητά» μου.  Μάλιστα είμαι τόσο μα τόσο ηλίθια… και για να καταλάβεις και εσύ για τι πράγμα μιλάω θα σου πω τι έγινε.

Πριν σχεδόν ένα χρόνο, τα έπινα σε ένα όμορφο, μικρό μπαράκι της Λευκωσίας με κάτι φίλους.  Αυτό το βράδυ λοιπόν βγήκα έξω να τα πιω γιατί δεν ήμουνα και στα καλύτερα μου.   Ο σερβιτόρος εκεί (κούκλος) δεν σταμάτησε να έρχεται στο τραπέζι μας για τις επιθυμίες μου

-          Θέλετε κάτι να πιείτε;

-          Ναι, ότι πιο δυνατό σε cocktail. Αποφάσισε εσύ.

-          Μα δεν ξέρω τα γούστα σας (ήταν σπόντα; Δεν νομίζω)

-          Να κάνουμε μια συμφωνία τότε… φέρε εσύ αυτό που νομίζεις, εγώ θα δοκιμάσω, αν δεν μου αρέσει θα το πληρώσω και θα μου φέρεις ένα άλλο μέχρι να βρούμε αυτό που μου αρέσει.  Τι λες;

-          ….. (κάπου εδώ έμεινε και με έβλεπε… νομίζω φοβήθηκε.

-          Τι λες;

-          Μάλιστα.

Τελικά ήρθε μετά από λίγη ώρα με ένα «Long Island» Περιέχει νομίζω πέντε άσπρα ποτά και Coca-Cola.  Ένας φίλος μου γέλασε, γιατί λέει όταν το δοκίμασε αυτός κάποτε στο δεύτερο δεν έπαιρνε τα πόδια του.  Ωραία σκέφτηκα και εγώ και ήπια το πρώτο.  Περιττό να σας πω ότι ξετρελάθηκα, μου άρεσε πάρα πολύ.  Αποτέλεσμα στα πολλά πήγαινε έλα του Αντώνη (ρώτησα σε κάποια στιγμή το όνομά του), ήταν να ζητήσω σπίρτα γιατί ήμουν η μόνη που κάπνιζε και ο αναπτήρας μου δεν άναβε.  Μου έφερε ο Αντώνης τα σπίρτα αλλά ήρθε και ένα άλλο παιδί στην παρέα ο οποίος τελικά κρατούσε αναπτήρα και έτσι άφησα τα σπίρτα στο τραπέζι. 

Αφού λοιπόν στο τέταρτο ποτό δεν μέθυσα, δεν ένιωθα καν να ζαλίζομαι πληρώσαμε και φύγαμε.  Πήρα όμως εγώ τα σπίρτα και τα έβαλα στο αυτοκίνητο.  Φανατική καπνίστρια λέω δεν ξέρεις μπορεί να χρειαστούν.  Και χρειάστηκαν χθες το απόγευμα που δεν είχα αναπτήρα στο αυτοκίνητο.  Και όταν τα άνοιξα βρήκα μέσα ένα χαρτάκι.  Λέω αμάν πια μαζί μου… μέχρι και στα σπίρτα βάζω σημειώσεις πια;  Το χαρτάκι λοιπόν έγραφε:

«Εκέρδισες!!!! Μια αγκαλιά (των 3^ων λεπτών) από τον Αντώνη τον γαλανομάτη»

Δεν θυμόμουνα τα πιο πάνω γεγονότα αλλά μόλις είδα στα σπίρτα ότι ήταν από το μπαράκι αυτό πήρα μια φίλη που είναι σαν τον Αντι-Χρίστο (τα θυμάται όλα και με λεπτομέρειες) και μου ανέφερε όλα τα πιο πάνω. 

Και μάλιστα παραμιλούσα τον Αντώνη για καμιά βδομάδα μετά λέγοντας τι ωραίο παιδί ήταν και γιατί δεν πάμε εκεί ξανά.  

Τώρα τι κάνω;   Θέλω την αγκαλιά των 3^ων λεπτών.  Μου το υποσχέθηκε…  :P

Μόνο για ψυχίατρους!!!

Δες μέρα που βρήκαν να πάνε οι Βουλευτές μας στην Βουλή. Ειδικά σήμερα, που έχω τα νεύρα μου και δεν αντέχω πλάσμα. Πόσο μάλλον να βλέπω τις «λιμουζίνες» τους μέσα στην μέση του δρόμου και να δημιουργούν κυκλοφοριακή συμφόρηση και εγώ να θέλω να ΠΑΩ ΣΠΙΤΙ!!! Και γράφουν με εμένα που πιάνω 5 πενταροδεκάρες επειδή επάρκαρα παράνομα 6 λεπτά να μπω στο Φαρμακείο να πιάσω τα χάπια μου. Άχρηστοι όλοι τους και ποιο άχρηστοι εμείς που τους ψηφίζουμε τρομάρα μας. Δεν θα πω τίποτα άλλο γι’ αυτό το θέμα γιατί με βλέπω να λέω με τις ώρες και να μην έχω τελειωμό.

Σήμερα λοιπόν είναι μια απαίσια μέρα. Έχω να βιώσω μια τέτοια μέρα πάνω από 3 χρόνια. Όλα πάνε στραβά και ανάποδα. Δεν μπορώ να πάρω αποφάσεις, δεν μπορώ να δω τίποτα θετικό γενικά όλα μου φταίνε.

Σου έτυχε ποτέ να μισείς τον εαυτό σου επειδή δεν κατάφερες να μισήσεις κάποιον άλλο; Δεν καταλαβαίνεις ε; Κάτσε να σου εξηγήσω μήπως καταλάβω και εγώ γιατί είμαι στα χάλια μου.

Έζησα μαζί του 6 χρόνια. Αν ήταν τα χειρότερα; Δεν ξέρω να σου πω. Πιθανόν αυτό να μπορώ να το πω στα 80 μου που δεν θα έχω άλλα περιθώρια. Το σίγουρο ήταν ότι μου άφησε πολλές πληγές και αρκετά κόμπλεξ, όμως δεν ήταν μόνο αυτά. Ήταν και οι στιγμές που η αγκαλιά του ήταν ότι καλύτερο μπορούσα να ονειρευτώ. Που το να τον βλέπω να χαμογελά ήταν κάτι υπέροχο. Σπάνια τσακωνόμασταν και όταν αυτό γινόταν ως επί το πλείστον έφταιγαν άλλοι. Βλέπεις ήταν και πιθανόν να είναι ακόμη το μωρό της μαμάς. Και όχι οποιασδήποτε μαμάς αλλά μιας κύπριας μαμάς.

Ήρθε λοιπόν η μέρα που όλα αυτά με έπνιξαν. Με έπνιγε που μιλούσαμε, συμφωνούσαμε και έφτανε ένα τηλεφώνημα της μαμάς να τα κάνει όλα μπάχαλο. Και εκεί είπα «άντε γαμήσου». Μάζεψα τα λίγα μου πράγματα, τα πολλά μου κομμάτια και έφυγα. Πόνεσα πιθανόν περισσότερο από εκείνον. Και όλα αυτά τα 5 χρόνια που ζω μακριά του λέω συνεχώς ότι είμαι καλύτερα έτσι και πως άλλαξα και πως δεν θέλω να ξέρω τίποτα γι’ αυτόν. Χθες όμως τον είδα. Και όταν κοίταξα αυτά τα μάτια ένιωσα να κόβομαι σε ακόμα πιο πολλά κομμάτια. Και τον θέλω. Θέλω αυτή την αγκαλιά και αυτό το βλέμμα. Και με μισώ που δεν κατάφερα να τον μισήσω. Που εδώ και 5 χρόνια ακούω το όνομα του και πανικοβάλλομαι, που μαθαίνω νέα του και δακρύζω από χαρά όταν τα νέα είναι καλά και πέφτω σε κατάθλιψη όταν μαθαίνω ότι κάτι πάει στραβά στην ζωή του. Δεν θα γυρίσει πίσω και αυτό το ξέρω. Πιθανόν να μην θυμάται. Εγώ όμως είμαι εδώ… και νιώθω χάλια, και θέλω να φωνάξω αλλά κρατιέμαι, θέλω να φύγω αλλά όπου και αν πάω πάλι μαζί μου θα είναι.

Κάπου εδώ νομίζω θα ανεβάσω το post και θα βάλω καμιά κωμωδία να δω. Μπας και με μισώ λιγότερο αύριο το πρωί.

Ο Κιθαρίστας του Θεού!!!

Πάντα είχα την απορία γιατί ξεκινούσα κάτι και μετά το άφηνα για να ξεκινήσω κάτι άλλο.  Είμαι άτομο που μου αρέσει να ψάχνομαι, που θέλω κάτι καινούργιο, που με εξιτάρει το άγνωστο και παθιάζομαι με οτιδήποτε καλλιτεχνικό.  Σαν μέλισσα και εγώ θέλω να παίρνω την γύρη από διαφορετικά λουλούδια.  Όλοι μου λένε πως ποτέ δεν τελείωσα κάτι που άρχισα και δεν ήξερα τι να απαντήσω.  Αρχικά με έπιανε η κατάθλιψη γιατί πίστευα ότι δεν ήμουνα φυσιολογική.  Αργότερα σταμάτησα να ακούω, εξάσκησα την τέχνη του άστε τον τρελό στην τρέλα του.  Σήμερα όμως επιτέλους κατάλαβα. 

Πριν τέσσερα χρόνια ξεκίνησα ερασιτεχνικό θέατρο.  Θα αναρωτιέσαι τώρα αν έχω ταλέντο.  Και εγώ σου απαντώ με κάθε ειλικρίνεια πως ΟΧΙ.  Έτρεμα στην ιδέα να γνωρίσω νέα άτομα και  ντρεπόμουνα αφάνταστα να μιλήσω μπροστά σε κοινό πέραν τον 3 ατόμων.  Ξαφνικά χώρισα και ανακάλυψα πως έχω ελεύθερο χρόνο τον οποίο δεν ήξερα πώς να εκμεταλλευτώ.  Άρχισα τότε να αναρωτιέμαι τι μου αρέσει.  Και έτσι κατέληξα στο θέατρο.  Πάντα μου άρεσαν τα θεατρικά έργα.  Γενικά οτιδήποτε έχει να κάνει με βιβλία και τηλεόραση.  Είπα γιατί όχι; Και ξεκίνησα. Δειλά – δειλά έμαθα τον πρώτο μου μονόλογο ας είναι καλά μια φίλη που προσφέρθηκε να βοηθήσει στην Τραγωδία της Αντιγόνης.  Είπα γιατί όχι να μην παίξω ένα μικρό ρολάκι;  Και ως εκ θαύματος… Με έπιασα να μην ντρέπομαι να μιλώ μπροστά σε κόσμο και να θέλω επιτέλους και όχι να φοβάμαι να γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους.  Με λίγα λόγια το θέατρο με βοήθησε να γίνω κοινωνική.  Επίσης με βοήθησε στην κατάθλιψη που έπαθα μετά τον χωρισμό μου γιατί το θέατρο μου δίδαξε και άλλους ρόλους της ζωής και μέσα από αυτούς τους ρόλους έμαθα να βγάζω προς τα έξω αυτά που έκρυβα χρόνια μέσα μου.  Γιατί σταμάτησα το θέατρο;   Επειδή μετά από κάποια χρόνια ανακάλυψα ότι έγινε συνήθεια, ότι το έκανα καταναγκαστικά και ότι αντί να με ξεκουράζει με κούραζε.          

Πειραματίστηκα και σε άλλα πράγματα μερικά από τα οποία δεν μπορώ να αναφέρω τώρα γιατί φοβάμαι την λογοκρισία σας… και αφού δεν με διαβάζει κανείς θα τολμήσω για πρώτη φορά να το πω.  Πειραματίστηκα στους άντρες.  Ήθελα ρε παιδί μου να μάθω διάφορα, να αποκτήσω εμπειρίες γιατί με τον ένα που είχα πειραματιστεί δεν κατάλαβα αν ήξερα πως βγάζουν τα μάτια τους.  Ήθελα να μάθω αν όντως οι άντρες σκέφτονται σχεδόν πάντα με την κάτω κεφαλή, αν έχουν ρομαντισμό, αν τους ενδιαφέρει η δική σου ικανοποίηση όσο σε ενδιαφέρει εσένα η δική τους, αν χύνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο, αν είναι όλους το ίδιο, αν έχει το ίδιο μέγεθος, αν έχει την ίδια γεύση, αν διαφέρει το άγγιγμα και άλλα ΠΟΛΛΑ!!!  Τι έμαθα;  Διάφορα.  Το μόνο που μου έμεινε;  Κόμπλεξ.  ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΑΝΑΔΩ ΓΥΜΝΟ ΑΝΤΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ 12cm.  Δεν θα το αντέξω.  Ο πρώην μάλλον με καταράστηκε ή ο Θεός είδε την παραξενιά μου και είπε να παίξει μαζί μου.  Θες κυρά μου να μάθεις;  Δεν σε έφτανε αυτό που είχες;  Πάρτα τώρα!!! Υπέφερε.  Και πράγματι υπέφερα… αλλά λεπτομέρειες σε άλλο post που θα είμαι τύφλα στο μεθύσι.   Έτσι λοιπόν κατάργησα και αυτό το ενδιαφέρων αφού πια έπαιρνα μόνο απογοητεύσεις και κοντεύω να γίνω καλόγρια και να αραχνιάσω αλλά τι να πεις;  Έχει και αυτό ενδιαφέρον.

Σήμερα λοιπόν ξεκίνησα μαθήματα κιθάρας.  Παράδεισος… το απόλυτο ΤΕΛΕΙΟ.  Ήμουνα στον Σάββα για 2 ώρες και ήταν σαν να μην πέρασαν 10 λεπτά.  Εγώ να παλεύω με τις χορδές, μιας και δεν φρόντισα να κόψω τα νύχια της μάγισσας και ο Σάββας να προσπαθεί να μου μάθει τον «Άμλετ της Σελήνης» που έχει 2 συγχορδίες που πρέπει να μάθω να τις παίζω γρήγορα.  Άσε, το γέλιο της αρκούδας.  Μου είπε όμως ότι μαθαίνω γρήγορα και ότι έχω πολύ ωραία φωνή όταν δεν ντρέπομαι να τραγουδήσω.  Εδώ λόγο κόμπλεξ, πιθανόν, δεν τον πιστεύω αλλά ας το πάρει το ποτάμι.  Σημασία έχει ότι έφυγα από εκεί με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και μια όρεξη τεράστια για να τρελάνω το blog μου.  Κάπου εδώ με πονά το δόντι μου και κλείνω το post.

Η συνέχεια σύντομα στους υπολογιστές σας.      

   

Christos Thivaios - Den Eimai Allos

ΕΣΥ, ΕΓΩ, ΕΜΕΙΣ...

Καθόλου απλό το θέμα...

Ξυπνάς ένα πρωί στην ηλικία των 16 και χαρούμενος λες «ΕΡΩΤΕΥΤΙΚΑ»!!! Όλα τέλια. Πεταλούδες στο στομάχι, αμηχανία, το χαμόγελο του τρελού, ντισκομπάλες να σε φωτίζουν και γενικά όλα όσα συνοδεύουν την έναρξη της ενηλικίωσης και τον αποχωρισμό της αθωότητας.

Μετά από κάποια χρονάκια οι πεταλούδες γίνονται νυχτερίδες που σε κατασπαράζουν, η αμηχανία γίνεται εκνευρισμός, το χαμόγελο γίνεται δάκρυ και οι ντισκομπάλες σβήνουν. Χαμένος ακόμα αφού είσαι ανάμεσα στην εφηβεία και στην ενηλικίωση ξεκινάς να κάνεις υποχωρήσεις νομίζοντας ότι όλα είναι ένας εφιάλτης που θα αλλάξει μαγικά όταν εσύ αλλάξεις τον άλλο. Και ο άλλος σκέφτεται τα ίδια με εσένα. Μετά έρχονται και οι τρίτοι για να συμπληρώσουν ένα ήδη υπάρχον όργιο. Ξαφνικά σκέφτεσαι πιο λογικά. Λες δεν «γαμιέται;» ΑΠΟ ΕΔΩ ΠΑΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ…

Όταν πλέον ηρεμήσεις από όλα αυτά ξεκινάς να κάνεις εκκαθάριση. Εκκαθάριση σε όλα χωρίς εκπτώσεις. Ξεκινάς να «γλύφεις» πληγές, να μετράς σωστά και λάθη, να διαλέγεις φίλους, να βάζεις όρια και να φτιάχνεις νέα όνειρα και στόχους. Κάπου ανάμεσα στην προσπάθειά σου να ανακαλύψεις ποιος είσαι τελικά εσύ, οι πεταλούδες επιστρέφουν δριμύτερες. Δεν θα ξανακάνεις τα ίδια λάθη… όχι, έμαθες, δεν πέφτεις με τα μούτρα στο γλυκό, κρατάς κάτι και για σένα. Αφού μυρίσεις και εξερευνήσεις το γλυκό σαν σκύλος πεινασμένος αποφασίζεις να το δοκιμάσεις. Όπως και τα ψάρια όμως δεν έχεις εγκέφαλο για να σκεφτείς και ξεχνάς αν έφαγες και συνεχίζεις να τρως μέχρι να σκάσεις. Έλα όμως που δεν σκας γρήγορα; Αργά και βασανιστικά εθίζεσαι και εκεί που εθίζεσαι κάτι γίνεται και ο άλλος την κάνει…

Και ξανά από την αρχή να κάνεις εκκαθάριση και εκπτώσεις. Έλα όμως που την δεύτερη φορά δεν βρίσκεις εύκολα την δύναμη να πεις ΑΠΟ ΕΔΩ ΠΑΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ; Γιατί την δεύτερη φορά υποτίθεται ότι εσύ άφησες τις πεταλούδες να πετάνε και την ντισκομπάλα να γυρνά γιατί τάχα μου ήσουνα παθόν άρα και μαθών. Κάπου εδώ λοιπόν τα βάζεις με τον εαυτό σου. Μετράς πιο πολύ τα λάθη τα δικά σου παρά του άλλου. Κάπου εδώ φοβάσαι την κρίση σου και κλειδώνεις τις πεταλούδες στο κλουβί και για να είσαι σίγουρος ότι δεν θα ξαναπετάξουν πετάς και το κλειδί. Λάθος ή σωστό το έκανες.
Η ζωή ως γνωστόν δεν περιμένει κανέναν. Προχωρά και κατά συνέπεια πρέπει και εσύ να προχωρήσεις, άρα ξεκινάς να αγαπάς τον εαυτό σου και να τον κάνεις καλύτερο και πιο υποφερτό για σένα αφού στην τελική εσύ ζεις μαζί του. Αφού κάνεις καινούργιους φίλους για να ξεχάσεις το παρελθόν και αφού αφοσιώνεσαι στην καριέρα και στα όνειρά σου και μην έχοντας και τίποτα άλλο να κάνεις ξεκινάς να παρατηρείς. Παρατηρείς τα πάντα και μάλιστα με λεπτομέρειες. Στην αρχή βλέπεις τα ζευγαράκια και νιώθεις «μαλάκας» γιατί τους ζηλεύεις. Δεν το λες όμως… ο εγωισμός σου δεν σε αφήνει. Με τα χρόνια όμως και με πιο έμπειρο μάτι προσέχεις πιο πολλά πράγματα. Ακούς τους καβγάδες τους, τις σκηνές ζήλιας, τους χωρισμούς τους, τα νεύρα τους, την έλλειψη της προσωπικότητάς τους και όταν πλέον πας στο σπίτι σου φτάνεις στο σημείο να λες «τι να ζηλέψω μωρέ; ευτυχώς που είμαι μόνος μου».

Μετά από άλλα τόσα χρόνια και πιο ώριμος από ποτέ έρχεται η μισημένη στιγμή που καταταράζεσαι τον εαυτό σου που αφέθηκες να τα μελετήσεις όλα αυτά γιατί πλέον ανακάλυψες ότι είσαι ΚΕΝΟΣ. Μάλιστα κενός. Δεν νιώθεις χαρά, ούτε λύπη, δεν εκνευρίζεσαι αλλά ούτε νιαουρίζεις στην αγκαλιά του άλλου, δεν μοιράζεσαι στιγμές, ούτε όνειρα, ούτε στόχους ούτε προσδοκίες. Απλά σταμάτησες να υπάρχεις. Έφτασες στο άλλο άκρος που ονομάζεται «απάθεια». Ποιος ψυχολόγος να σε σώσει τώρα; Σε ποιον άλλο να ρίξεις το φταίξιμο που είναι όλο δικό σου;

Λες πρέπει να το αλλάξω. Αλλά πως! Ποιος ξέρει τον τρόπο που θα σε κάνει να νιώσεις καλά; Ποιος θα σου φέρει το κλειδί να αφήσεις τις πεταλούδες ελεύθερες να πετάξουν ξανά όταν αυτές θέλουν; Ποιος τρελός θα σου δανείσει το χαμόγελό του και ποιος θα πληρώσει το ρεύμα της καρδιάς σου για να αρχίσουν και πάλι οι ντισκομπάλες το ξέφρενο πανηγύρι τους;

ΕΣΥ, ΕΓΩ, ΕΜΕΙΣ και όλα τα ξωτικά…

ΔΕΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ γιατί φόρεσα ζουρλομανδύα.