Ο Κιθαρίστας του Θεού!!!

Πάντα είχα την απορία γιατί ξεκινούσα κάτι και μετά το άφηνα για να ξεκινήσω κάτι άλλο.  Είμαι άτομο που μου αρέσει να ψάχνομαι, που θέλω κάτι καινούργιο, που με εξιτάρει το άγνωστο και παθιάζομαι με οτιδήποτε καλλιτεχνικό.  Σαν μέλισσα και εγώ θέλω να παίρνω την γύρη από διαφορετικά λουλούδια.  Όλοι μου λένε πως ποτέ δεν τελείωσα κάτι που άρχισα και δεν ήξερα τι να απαντήσω.  Αρχικά με έπιανε η κατάθλιψη γιατί πίστευα ότι δεν ήμουνα φυσιολογική.  Αργότερα σταμάτησα να ακούω, εξάσκησα την τέχνη του άστε τον τρελό στην τρέλα του.  Σήμερα όμως επιτέλους κατάλαβα. 

Πριν τέσσερα χρόνια ξεκίνησα ερασιτεχνικό θέατρο.  Θα αναρωτιέσαι τώρα αν έχω ταλέντο.  Και εγώ σου απαντώ με κάθε ειλικρίνεια πως ΟΧΙ.  Έτρεμα στην ιδέα να γνωρίσω νέα άτομα και  ντρεπόμουνα αφάνταστα να μιλήσω μπροστά σε κοινό πέραν τον 3 ατόμων.  Ξαφνικά χώρισα και ανακάλυψα πως έχω ελεύθερο χρόνο τον οποίο δεν ήξερα πώς να εκμεταλλευτώ.  Άρχισα τότε να αναρωτιέμαι τι μου αρέσει.  Και έτσι κατέληξα στο θέατρο.  Πάντα μου άρεσαν τα θεατρικά έργα.  Γενικά οτιδήποτε έχει να κάνει με βιβλία και τηλεόραση.  Είπα γιατί όχι; Και ξεκίνησα. Δειλά – δειλά έμαθα τον πρώτο μου μονόλογο ας είναι καλά μια φίλη που προσφέρθηκε να βοηθήσει στην Τραγωδία της Αντιγόνης.  Είπα γιατί όχι να μην παίξω ένα μικρό ρολάκι;  Και ως εκ θαύματος… Με έπιασα να μην ντρέπομαι να μιλώ μπροστά σε κόσμο και να θέλω επιτέλους και όχι να φοβάμαι να γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους.  Με λίγα λόγια το θέατρο με βοήθησε να γίνω κοινωνική.  Επίσης με βοήθησε στην κατάθλιψη που έπαθα μετά τον χωρισμό μου γιατί το θέατρο μου δίδαξε και άλλους ρόλους της ζωής και μέσα από αυτούς τους ρόλους έμαθα να βγάζω προς τα έξω αυτά που έκρυβα χρόνια μέσα μου.  Γιατί σταμάτησα το θέατρο;   Επειδή μετά από κάποια χρόνια ανακάλυψα ότι έγινε συνήθεια, ότι το έκανα καταναγκαστικά και ότι αντί να με ξεκουράζει με κούραζε.          

Πειραματίστηκα και σε άλλα πράγματα μερικά από τα οποία δεν μπορώ να αναφέρω τώρα γιατί φοβάμαι την λογοκρισία σας… και αφού δεν με διαβάζει κανείς θα τολμήσω για πρώτη φορά να το πω.  Πειραματίστηκα στους άντρες.  Ήθελα ρε παιδί μου να μάθω διάφορα, να αποκτήσω εμπειρίες γιατί με τον ένα που είχα πειραματιστεί δεν κατάλαβα αν ήξερα πως βγάζουν τα μάτια τους.  Ήθελα να μάθω αν όντως οι άντρες σκέφτονται σχεδόν πάντα με την κάτω κεφαλή, αν έχουν ρομαντισμό, αν τους ενδιαφέρει η δική σου ικανοποίηση όσο σε ενδιαφέρει εσένα η δική τους, αν χύνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο, αν είναι όλους το ίδιο, αν έχει το ίδιο μέγεθος, αν έχει την ίδια γεύση, αν διαφέρει το άγγιγμα και άλλα ΠΟΛΛΑ!!!  Τι έμαθα;  Διάφορα.  Το μόνο που μου έμεινε;  Κόμπλεξ.  ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΑΝΑΔΩ ΓΥΜΝΟ ΑΝΤΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ 12cm.  Δεν θα το αντέξω.  Ο πρώην μάλλον με καταράστηκε ή ο Θεός είδε την παραξενιά μου και είπε να παίξει μαζί μου.  Θες κυρά μου να μάθεις;  Δεν σε έφτανε αυτό που είχες;  Πάρτα τώρα!!! Υπέφερε.  Και πράγματι υπέφερα… αλλά λεπτομέρειες σε άλλο post που θα είμαι τύφλα στο μεθύσι.   Έτσι λοιπόν κατάργησα και αυτό το ενδιαφέρων αφού πια έπαιρνα μόνο απογοητεύσεις και κοντεύω να γίνω καλόγρια και να αραχνιάσω αλλά τι να πεις;  Έχει και αυτό ενδιαφέρον.

Σήμερα λοιπόν ξεκίνησα μαθήματα κιθάρας.  Παράδεισος… το απόλυτο ΤΕΛΕΙΟ.  Ήμουνα στον Σάββα για 2 ώρες και ήταν σαν να μην πέρασαν 10 λεπτά.  Εγώ να παλεύω με τις χορδές, μιας και δεν φρόντισα να κόψω τα νύχια της μάγισσας και ο Σάββας να προσπαθεί να μου μάθει τον «Άμλετ της Σελήνης» που έχει 2 συγχορδίες που πρέπει να μάθω να τις παίζω γρήγορα.  Άσε, το γέλιο της αρκούδας.  Μου είπε όμως ότι μαθαίνω γρήγορα και ότι έχω πολύ ωραία φωνή όταν δεν ντρέπομαι να τραγουδήσω.  Εδώ λόγο κόμπλεξ, πιθανόν, δεν τον πιστεύω αλλά ας το πάρει το ποτάμι.  Σημασία έχει ότι έφυγα από εκεί με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και μια όρεξη τεράστια για να τρελάνω το blog μου.  Κάπου εδώ με πονά το δόντι μου και κλείνω το post.

Η συνέχεια σύντομα στους υπολογιστές σας.      

   

Christos Thivaios - Den Eimai Allos

ΕΣΥ, ΕΓΩ, ΕΜΕΙΣ...

Καθόλου απλό το θέμα...

Ξυπνάς ένα πρωί στην ηλικία των 16 και χαρούμενος λες «ΕΡΩΤΕΥΤΙΚΑ»!!! Όλα τέλια. Πεταλούδες στο στομάχι, αμηχανία, το χαμόγελο του τρελού, ντισκομπάλες να σε φωτίζουν και γενικά όλα όσα συνοδεύουν την έναρξη της ενηλικίωσης και τον αποχωρισμό της αθωότητας.

Μετά από κάποια χρονάκια οι πεταλούδες γίνονται νυχτερίδες που σε κατασπαράζουν, η αμηχανία γίνεται εκνευρισμός, το χαμόγελο γίνεται δάκρυ και οι ντισκομπάλες σβήνουν. Χαμένος ακόμα αφού είσαι ανάμεσα στην εφηβεία και στην ενηλικίωση ξεκινάς να κάνεις υποχωρήσεις νομίζοντας ότι όλα είναι ένας εφιάλτης που θα αλλάξει μαγικά όταν εσύ αλλάξεις τον άλλο. Και ο άλλος σκέφτεται τα ίδια με εσένα. Μετά έρχονται και οι τρίτοι για να συμπληρώσουν ένα ήδη υπάρχον όργιο. Ξαφνικά σκέφτεσαι πιο λογικά. Λες δεν «γαμιέται;» ΑΠΟ ΕΔΩ ΠΑΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ…

Όταν πλέον ηρεμήσεις από όλα αυτά ξεκινάς να κάνεις εκκαθάριση. Εκκαθάριση σε όλα χωρίς εκπτώσεις. Ξεκινάς να «γλύφεις» πληγές, να μετράς σωστά και λάθη, να διαλέγεις φίλους, να βάζεις όρια και να φτιάχνεις νέα όνειρα και στόχους. Κάπου ανάμεσα στην προσπάθειά σου να ανακαλύψεις ποιος είσαι τελικά εσύ, οι πεταλούδες επιστρέφουν δριμύτερες. Δεν θα ξανακάνεις τα ίδια λάθη… όχι, έμαθες, δεν πέφτεις με τα μούτρα στο γλυκό, κρατάς κάτι και για σένα. Αφού μυρίσεις και εξερευνήσεις το γλυκό σαν σκύλος πεινασμένος αποφασίζεις να το δοκιμάσεις. Όπως και τα ψάρια όμως δεν έχεις εγκέφαλο για να σκεφτείς και ξεχνάς αν έφαγες και συνεχίζεις να τρως μέχρι να σκάσεις. Έλα όμως που δεν σκας γρήγορα; Αργά και βασανιστικά εθίζεσαι και εκεί που εθίζεσαι κάτι γίνεται και ο άλλος την κάνει…

Και ξανά από την αρχή να κάνεις εκκαθάριση και εκπτώσεις. Έλα όμως που την δεύτερη φορά δεν βρίσκεις εύκολα την δύναμη να πεις ΑΠΟ ΕΔΩ ΠΑΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ; Γιατί την δεύτερη φορά υποτίθεται ότι εσύ άφησες τις πεταλούδες να πετάνε και την ντισκομπάλα να γυρνά γιατί τάχα μου ήσουνα παθόν άρα και μαθών. Κάπου εδώ λοιπόν τα βάζεις με τον εαυτό σου. Μετράς πιο πολύ τα λάθη τα δικά σου παρά του άλλου. Κάπου εδώ φοβάσαι την κρίση σου και κλειδώνεις τις πεταλούδες στο κλουβί και για να είσαι σίγουρος ότι δεν θα ξαναπετάξουν πετάς και το κλειδί. Λάθος ή σωστό το έκανες.
Η ζωή ως γνωστόν δεν περιμένει κανέναν. Προχωρά και κατά συνέπεια πρέπει και εσύ να προχωρήσεις, άρα ξεκινάς να αγαπάς τον εαυτό σου και να τον κάνεις καλύτερο και πιο υποφερτό για σένα αφού στην τελική εσύ ζεις μαζί του. Αφού κάνεις καινούργιους φίλους για να ξεχάσεις το παρελθόν και αφού αφοσιώνεσαι στην καριέρα και στα όνειρά σου και μην έχοντας και τίποτα άλλο να κάνεις ξεκινάς να παρατηρείς. Παρατηρείς τα πάντα και μάλιστα με λεπτομέρειες. Στην αρχή βλέπεις τα ζευγαράκια και νιώθεις «μαλάκας» γιατί τους ζηλεύεις. Δεν το λες όμως… ο εγωισμός σου δεν σε αφήνει. Με τα χρόνια όμως και με πιο έμπειρο μάτι προσέχεις πιο πολλά πράγματα. Ακούς τους καβγάδες τους, τις σκηνές ζήλιας, τους χωρισμούς τους, τα νεύρα τους, την έλλειψη της προσωπικότητάς τους και όταν πλέον πας στο σπίτι σου φτάνεις στο σημείο να λες «τι να ζηλέψω μωρέ; ευτυχώς που είμαι μόνος μου».

Μετά από άλλα τόσα χρόνια και πιο ώριμος από ποτέ έρχεται η μισημένη στιγμή που καταταράζεσαι τον εαυτό σου που αφέθηκες να τα μελετήσεις όλα αυτά γιατί πλέον ανακάλυψες ότι είσαι ΚΕΝΟΣ. Μάλιστα κενός. Δεν νιώθεις χαρά, ούτε λύπη, δεν εκνευρίζεσαι αλλά ούτε νιαουρίζεις στην αγκαλιά του άλλου, δεν μοιράζεσαι στιγμές, ούτε όνειρα, ούτε στόχους ούτε προσδοκίες. Απλά σταμάτησες να υπάρχεις. Έφτασες στο άλλο άκρος που ονομάζεται «απάθεια». Ποιος ψυχολόγος να σε σώσει τώρα; Σε ποιον άλλο να ρίξεις το φταίξιμο που είναι όλο δικό σου;

Λες πρέπει να το αλλάξω. Αλλά πως! Ποιος ξέρει τον τρόπο που θα σε κάνει να νιώσεις καλά; Ποιος θα σου φέρει το κλειδί να αφήσεις τις πεταλούδες ελεύθερες να πετάξουν ξανά όταν αυτές θέλουν; Ποιος τρελός θα σου δανείσει το χαμόγελό του και ποιος θα πληρώσει το ρεύμα της καρδιάς σου για να αρχίσουν και πάλι οι ντισκομπάλες το ξέφρενο πανηγύρι τους;

ΕΣΥ, ΕΓΩ, ΕΜΕΙΣ και όλα τα ξωτικά…

ΔΕΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ γιατί φόρεσα ζουρλομανδύα.

Ταξίδι Απόδρασης - Κεφαλονιά 2010-

Coca-Cola με παγάκια, τσιγαράκι και θέα την πισίνα του ξενοδοχείου με την θάλασσα για φόντο. Τέλειο σκηνικό για να ξεκινήσω τον απολογισμό μου. Τι να πω πια που να είναι αρκετό; Απλά χρειάζομαι χρόνο. Χρόνο από όλους και από όλα. Να αναθεωρήσω, να ανασυνταχθώ, να μετρήσω πληγές, νίκες και όλα αυτά που με κάνουν άνθρωπο. Ο δικός μου απολογισμός γίνεται πάντα με ένα ταξίδι. Είτε αυτό είναι ταξίδι αστραπή, είτε απλά μια εξόρμηση σε κάτι καινούργιο και ανεξερεύνητο. Είμαι πλάσμα εκ φύσεως αυτόνομο και μοναχικό. Πολλοί είναι αυτοί που με μίσησαν και ήθελαν να με αλλάξουν και άλλοι τόσοι που με αγάπησαν και με δέχθηκαν ακριβώς έτσι όπως είμαι. Το θέμα μου όμως δεν είναι οι άλλοι… το θέμα μου είμαι εγώ. Εγώ που πάω, τι κάνω, πως νιώθω, τι θέλω; Και όλα αυτά έπρεπε να τα ψάξω, να τα βρω και να τα κρατήσω δεμένα με μια υπόσχεση. Μια υπόσχεση σε εμένα αυτή την φορά. Όπως το τραγούδι του Πάριου «το γράμμα» που το έγραψε για εκείνον και όχι για τους άλλους. Αυτή την στιγμή λοιπόν στην πισίνα του ξενοδοχείου «Galaxy» στην Κεφαλονιά γράφω το δικό μου γράμμα που ίσως αποφασίσω να το μοιραστώ και με άλλους αλλά όχι για να μάθουν πόσο τρελή είμαι εγώ αλλά μπας και βρουν ένα κομμάτι τους σ’ εμένα και προσπαθήσουν όπως και εγώ να το κρατήσουν ή να το πετάξουν αναλόγως.

Το ταξίδι αυτό λοιπόν ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς. Αρχικά «άρπαξα» την πρώτη πτήση που βρήκα ελεύθερη και είπα ΦΕΥΓΩ. Ναι… Τόσο μα τόσο απελπισμένη. Εφοδιάστηκα με τα πάντα, με χάρτες, με συμβουλές, με ευχές, με παράπονα, γενικά με όλα όσα συνοδεύει πάντα ένα ταξίδι που αποτελείτε από ένα άτομο. Τι να πεις, ζω σε μια κοινωνία που το να είσαι κατ’ επιλογή μόνος σου αποτελεί την χειρότερη αναρχία. Εδώ χαμογελώ γιατί μου άρεσε από μικρή η «δήθεν» αναρχία. Η πτήση μου έφευγε στις 7:10 το πρωί. Κατάφερα να φτάσω στο αεροδρόμιο στις 6:40. Είχα μια κρίση άγχους και στενοχώριας το βράδυ που δεν με άφηνε να κλείσω μάτι και όταν επιτέλους το έκλεισα δυσκολεύτηκα να το ανοίξω. Μετά από μια μικρή διάλεξη στο αεροδρόμιο για την αργοπορία μου και το τι συνεπάγετε αυτής με έστειλαν στο Gate μου με συνοδεία. Το χάρηκα η αλήθεια… ένιωθα «κάποια» τρομάρα μου. Μην δεις τι γινόταν μέσα μου όταν το αεροπλάνο απογειώθηκε από την Κύπρο. Έκρηξη χαράς, πανδαιμόνιο συναισθημάτων. Ούτε παιδάκι που το παίρνεις στο Jumbo και του λες πάρε ότι μα ότι θες δεν θα έκανε τόση χαρά. Το κακό ήτανε που δεν μπορούσα να εξωτερικεύσω τα συναισθήματα μου γιατί ο ζουρλομανδύας πραγματικά δεν μου πάει. Το κακό δεν άργησε να με βρει αφού μετά από μία ώρα και ενώ ετοιμαζόμασταν να προσγειωθούμε στην Κεφαλονιά τα μάτια μου ήθελαν να βγουν από το αεροπλάνο πριν από μένα. Πόνος τρομερός. Οι αεροσυνοδοί να μου φέρνουν νερό και όλα τα σχετικά. Drama Queen ακόμη μια φορά.

Με αυτά και με εκείνα φτάσαμε επιτέλους στο ξενοδοχείο. Η Receptionist χαμογελαστή, εξυπηρετική, κούκλα από την Σλοβενία και με άπταιστη την Ελληνική. Μου έδωσε το δωμάτιο με τον αριθμό 103. Για μένα ότι αποτελείτε από 3 άστο να πάει… Το χωνεύω. Ξαπλώνω στο διπλό μου κρεβατάκι και κλείνω τα μάτια μου.
Από εκείνη την στιγμή δεν ήθελα να τα ξανακλείσω. Όλα θαυμάσια, μια οπτασία, ένα παραλήρημα. Μην ξανακούσω κανένα να μου πει ότι το να ταξιδεύεις μόνος δεν είναι καλό γιατί δεν ξέρω πως θα αντιδράσω. Σε αυτό το ξενοδοχείο λοιπόν συνάντησα μια φίλη από τα παλιά. Την καλύτερη από τις καλύτερες μου φίλες, ΕΜΕΝΑ. Μια φίλη που είχα χρόνια να δω και να μάθω νέα της, που είχε χρόνια να περπατήσουμε μαζί στους δρόμους και να γελάσουμε με το πιο κουτό πράγμα. Κι όμως. Μαζί αποφασίσαμε ότι θα ήταν καλό να μην βγούμε έξω από το ξενοδοχείο την πρώτη μέρα. Να αράξουμε στους καναπέδες με καφέ, τσιγάρο, κουβεντούλα και βιβλίο. Το ΑΠΟΛΑΥΣΑ. Έβγαλα το άχτι μου. Κανείς δεν μας μιλούσε, κανείς δεν μας κοίταζε, κανείς δεν ενδιαφερόταν αν κλαίγαμε ή αν γελούσαμε με το βιβλίο και το χάλι μας. Αράξαμε, φάγαμε, ήπιαμε και ήταν όλα τόσο μα τόσο υπέροχα. Με αυτό τον τρόπο ξεκουραστήκαμε και ηρεμήσαμε για μια ολόκληρη μέρα.

2η ΜΕΡΑ.

Ξεκινάμε από το πρόγευμα. Λιτότατο, αλλά ποιος χρειάζεται τα πολλά σε ένα τέτοιο ταξίδι; Μας έφτανε που είχε αυγά. Δεν είχαμε κανένα να μας λέει «άντε τρώγε γρήγορα γιατί δεν θα προλάβουμε να δούμε τίποτα», ούτε «μα τι πρόγευμα είναι αυτό εγώ το φτιάχνω καλύτερα». Η απόλυτη ηρεμία. Μας χαμογελούσαν οι Τουρίστες και μας καλημέριζαν. Αυτό είναι ζωή. Όχι «Χριστοπαναγίες» από το πρωί στα φανάρια της Λευκωσίας, ούτε τα μούτρα κανενός στο γραφείο. Και να πεις ότι δεν προσπαθούμε κάθε μέρα να είμαστε μέσα στην τρελή χαρά και να δίνουμε όσο το δυνατό τον καλύτερο εαυτό μας; Έλα όμως που οι άλλοι δεν μας αφήνουν; Έλα που τα προβλήματα τους στο τέλος της ημέρας γίνονται και δικά μας και τα δικά μας δικά τους; Γιατί και εμείς θέλουμε να ξεσπάσουμε κύριος. Όχι μόνο εσύ. Αλλά η πρώτη αναθεώρηση του εαυτού μας έγινε. Τέρμα το κλάμα. Εμείς είμαστε καλά. Ότι και αν γίνει εμείς θα βρούμε τον τρόπο να το ξεπεράσουμε και να πούμε «πάμε για άλλα, για καλύτερα». Έτσι λοιπόν στις 31/09/2010 πήραμε μαζί την πρώτη μας απόφαση. ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΑΛΑ ΤΙΠΟΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΑΓΙΚΟ.

Αφού κάναμε μπάνιο, ντυθήκαμε και ετοιμαστήκαμε ξεκινήσαμε για ένα αναγνωριστικό περίπατο γύρω από το ξενοδοχείο. Με την camera μας στο χέρι αποθανατίσαμε την υπέροχη γαλάζια θάλασσα του Ιονίου. Καθίσαμε στα πόδια της και αυτή μας νανούρισε. Μας τραγούδησε και μας ψιθύρισε λόγια τρυφερά, μας είπε παλιές ιστορίες για Βασιλείς, ξενιτεμένους, πειρατές και ναυτικούς. Μας μίλησε για τον πόνο τους, για την χαρά τους, μας περιέγραψε το δάκρυ και την αγάπη τους. Γίναμε ένα με τον φάρο. Ένα φάρο που κρύβει μέσα του εκατομμύρια στιγμές. Εκεί λοιπόν αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε να διαλογιστούμε. Να γίνουμε ένα με το μέσα μας και να επικοινωνήσουμε με ότι κρύβει το άπυρο. Μετά από 5 ώρες που μας φάνηκαν μόλις λίγα λεπτά πήραμε τις αναμνήσεις μας για να τις επεξεργαστούμε στο ξενοδοχείο παρέα με καφέ. Το κάναμε και πήραμε την δεύτερη απόφασή μας. ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ. Να ακούμε την γη, να ακούμε τον άνεμο, να ακούμε τα ζώα, να ακούμε τους ανθρώπους. Να ακούμε όλα αυτά που αγνοούσαμε ή που νομίζαμε ότι ακούγαμε. Είναι μια εμπειρία. Είναι η δύναμη του να νιώθεις ζωντανός. Ακούς άρα αξίζει και να υπάρχεις.

Κάπου εδώ κάναμε και την μεγάλη βουτιά να δειπνήσουμε μόνες. Έλα όμως που ο θόρυβος μας εκνευρίζει και μας αποσυντονίζει; Έλα που τα κεριά μας φτιάχνουν και μας ανανεώνουν; Καθίσαμε λοιπόν στο λιμανάκι κοντά στο κύμα, παραγγείλαμε την μπυρίτσα και τα μεζεδάκια μας και αρχίσαμε την κουβεντούλα. Αναλύσαμε την μέρα μας, τα υπαρξιακά μας, τα εργασιακά μας και γενικά ανθρωπιστικά θέματα. Αυτό που φοβηθήκαμε και οι δυο μας να αναλύσουμε είναι τα γκομενικά μας. Αφού ποτέ δεν συμφωνήσαμε. Το άκρως αντίθετο μια ζωή. Τσάμπα και ο ψυχολόγος χρόνια τώρα. Τα τελευταία χρόνια δεν συμφωνούμε ποτέ. Χαβαλές λέω εγώ, σοβαρός λέει εκείνη, αλήτης στους δρόμους λέω εγώ δουλευταράς και οικογενειάρχης η άλλη. Άσε. Χρόνια διαμάχης και κανείς δεν κερδίζει. Ακόμη και στοίχημα βάλαμε την άλλη φορά. Ήταν όπως ακριβώς τον ήθελε εκείνη. Όμορφος, κοινωνικός, με την δουλειά του, το σπίτι του, το αυτοκίνητο του, τρυφερός, έξω καρδιά… ΌΛΑ μα ΟΛΑ. Εγώ η φωνή της ελευθερίας. Μα τι να τον κάνω, θα τον πληγώσω, θα τρελαθώ, δεν μου πάει η δέσμευση, δεν νιώθω ερωτευμένη, ΔΕΝ ΤΟΝ ΘΕΛΩΩΩΩ!!! Δεν βρίσκαμε άκρη, μαύρο η μία άσπρο η άλλη. Τελικά πάνω στα ποτάκια και τα μεζεδάκια πήραμε και την άλλη απόφαση. ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΙ ΩΡΑΙΑ!!! Διαφωνείς;;; Σκασίλα μας.

Συνεχίζεται...