Δες μέρα που βρήκαν να πάνε οι Βουλευτές μας στην Βουλή. Ειδικά σήμερα, που έχω τα νεύρα μου και δεν αντέχω πλάσμα. Πόσο μάλλον να βλέπω τις «λιμουζίνες» τους μέσα στην μέση του δρόμου και να δημιουργούν κυκλοφοριακή συμφόρηση και εγώ να θέλω να ΠΑΩ ΣΠΙΤΙ!!! Και γράφουν με εμένα που πιάνω 5 πενταροδεκάρες επειδή επάρκαρα παράνομα 6 λεπτά να μπω στο Φαρμακείο να πιάσω τα χάπια μου. Άχρηστοι όλοι τους και ποιο άχρηστοι εμείς που τους ψηφίζουμε τρομάρα μας. Δεν θα πω τίποτα άλλο γι’ αυτό το θέμα γιατί με βλέπω να λέω με τις ώρες και να μην έχω τελειωμό.
Σήμερα λοιπόν είναι μια απαίσια μέρα. Έχω να βιώσω μια τέτοια μέρα πάνω από 3 χρόνια. Όλα πάνε στραβά και ανάποδα. Δεν μπορώ να πάρω αποφάσεις, δεν μπορώ να δω τίποτα θετικό γενικά όλα μου φταίνε.
Σου έτυχε ποτέ να μισείς τον εαυτό σου επειδή δεν κατάφερες να μισήσεις κάποιον άλλο; Δεν καταλαβαίνεις ε; Κάτσε να σου εξηγήσω μήπως καταλάβω και εγώ γιατί είμαι στα χάλια μου.
Έζησα μαζί του 6 χρόνια. Αν ήταν τα χειρότερα; Δεν ξέρω να σου πω. Πιθανόν αυτό να μπορώ να το πω στα 80 μου που δεν θα έχω άλλα περιθώρια. Το σίγουρο ήταν ότι μου άφησε πολλές πληγές και αρκετά κόμπλεξ, όμως δεν ήταν μόνο αυτά. Ήταν και οι στιγμές που η αγκαλιά του ήταν ότι καλύτερο μπορούσα να ονειρευτώ. Που το να τον βλέπω να χαμογελά ήταν κάτι υπέροχο. Σπάνια τσακωνόμασταν και όταν αυτό γινόταν ως επί το πλείστον έφταιγαν άλλοι. Βλέπεις ήταν και πιθανόν να είναι ακόμη το μωρό της μαμάς. Και όχι οποιασδήποτε μαμάς αλλά μιας κύπριας μαμάς.
Ήρθε λοιπόν η μέρα που όλα αυτά με έπνιξαν. Με έπνιγε που μιλούσαμε, συμφωνούσαμε και έφτανε ένα τηλεφώνημα της μαμάς να τα κάνει όλα μπάχαλο. Και εκεί είπα «άντε γαμήσου». Μάζεψα τα λίγα μου πράγματα, τα πολλά μου κομμάτια και έφυγα. Πόνεσα πιθανόν περισσότερο από εκείνον. Και όλα αυτά τα 5 χρόνια που ζω μακριά του λέω συνεχώς ότι είμαι καλύτερα έτσι και πως άλλαξα και πως δεν θέλω να ξέρω τίποτα γι’ αυτόν. Χθες όμως τον είδα. Και όταν κοίταξα αυτά τα μάτια ένιωσα να κόβομαι σε ακόμα πιο πολλά κομμάτια. Και τον θέλω. Θέλω αυτή την αγκαλιά και αυτό το βλέμμα. Και με μισώ που δεν κατάφερα να τον μισήσω. Που εδώ και 5 χρόνια ακούω το όνομα του και πανικοβάλλομαι, που μαθαίνω νέα του και δακρύζω από χαρά όταν τα νέα είναι καλά και πέφτω σε κατάθλιψη όταν μαθαίνω ότι κάτι πάει στραβά στην ζωή του. Δεν θα γυρίσει πίσω και αυτό το ξέρω. Πιθανόν να μην θυμάται. Εγώ όμως είμαι εδώ… και νιώθω χάλια, και θέλω να φωνάξω αλλά κρατιέμαι, θέλω να φύγω αλλά όπου και αν πάω πάλι μαζί μου θα είναι.
Κάπου εδώ νομίζω θα ανεβάσω το post και θα βάλω καμιά κωμωδία να δω. Μπας και με μισώ λιγότερο αύριο το πρωί.
